[ Pobierz całość w formacie PDF ]

MAGDALENA SZEFLER

 

Problemy współczesnej rodziny a rozwój dziecka.

 

Wśród naturalnych środowisk wychowawczych szczególne znaczenie dla rozwoju i wychowania dziecka ma rodzina. Stanowi ona podstawowe środowisko życia człowieka. Jest wspólnotą osób i jednocześnie instytucją ogólnoludzką spotykaną we wszystkich epokach i kulturach. Stanowi podstawową formę współżycia ludzi i integralną część społeczeństwa. Rodzina jest dla każdego człowieka grupą podstawową, to znaczy taką, w której członkowie pozostają ze sobą w bliskim kontakcie i wzajemnie ze sobą współdziałają.

              Już Platon uważał rodzinę za podstawową komórkę życia społecznego i główną instytucję wychowawczą. Także obecnie jej rola jest uznawana i doceniana. Według W. Okonia rodzina to mała grupa społeczna, składająca się z rodziców, ich dzieci i krewnych; rodziców łączy więź małżeńska, rodziców z dziećmi – więź rodzicielska, stanowiąca podstawę wychowania rodzinnego, jak również więź formalna określająca obowiązki rodziców i dzieci względem siebie.

              Jan Paweł II na spotkaniu z młodzieżą w maju 1985 r. w Maastricht zaznaczył, mówiąc o rodzinie, że ,,tam uczymy się istnieć.” W rodzinie przychodzimy na świat, to jest ważne miejsce dla każdego człowieka, gdyż tam coraz silniej wiążemy się każdego dnia z naszymi bliskimi. To w rodzinie człowiek powinien znaleźć oparcie w drodze do pełnego rozwoju.

              Rodzina zaspokaja wszystkie potrzeby biologiczne i psychiczne jednostki. Najważniejszymi funkcjami rodziny są funkcja prokreacyjna (utrzymanie ciągłości gatunku ludzkiego), socjalizacyjna (przygotowanie jednostki do życia społecznego) a także ekonomiczna polegająca na zapewnieniu odpowiednich warunków bytu materialnego. Rodzina również spełnia funkcję niwelatora wstrząsów, filtru i pomostu, chroniąc dorastające pokolenie przed brutalnym zetknięciem się z rzeczywistością, chroni przed ujemnymi wpływami i konfliktami współczesności. Od poziomu, na jakim daje ona dziecku elementy wykształcenia i wychowania, zależy jego harmonijny i wszechstronny rozwój.

              Człowiek jest z rodziną ściśle związany poprzez swoją osobowość i pełnione przez siebie role społeczne (matki, ojca, męża, żony itd.). Z rodziną również świadomie i mocno identyfikuje się jako jej członek i reprezentant, współtworzy i przejmuje kultywowane w niej poglądy, postawy, obyczaje, wzory zachowania i postępowania.

              Podstawą rodziny jest małżeństwo. Według Z. Tyszki ,,jest ono legalnym, względnie trwałym związkiem kobiety i mężczyzny powołanym w celu wspólnego pożycia, współpracy dla dobra rodziny, a więc głównie wychowania dzieci, prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego oraz wszelkiej innej współpracy dla dobra rodziny.”

Ważnym zadaniem rodziny jest powoływanie do życia dzieci oraz przygotowywanie ich do życia społecznego. Rodzina stanowi naturalne środowisko życia dziecka, oddziałuje na nie socjalizująco, stwarzając optymalne warunki rozwoju. W rodzinie dziecko uczy się zaspokajania potrzeb, reagowania na odczuwane bodźce, wyrażania uczuć itd. W rodzinie dziecko po raz pierwszy spotyka się ze światem wartości, to rodzice określają mu, co jest dobre, a co złe. Poprzez wzory zachowań dorosłych dziecko kształtuje pierwsze wyobrażenia o otaczającym świecie, panujących między ludźmi interakcjach, uzyskuje podstawowe pojęcie o życiu społecznym, rozwija podstawy światopoglądu, pojęcia etyczno – moralne, kryteria oceny siebie i innych. Wiadomości te dziecko przyswaja poprzez bezpośrednie doświadczenia społeczne, dzięki temu wdraża się do funkcjonowania w czekających je rolach społecznych.

              Ogólnie zadania rodziny można sformułować następująco:

Ø     Rodzina jest naturalnym środowiskiem wychowawczym, wprowadza młode pokolenie w życie społeczne, stanowi pomost między jednostką i społeczeństwem

Ø     Rodzina kształtuje w dziecku poczucie bezpieczeństwa i pewności, jest to szczególnie trudne zadanie ze względu na złożoność współczesnego świata, rodzina niweluje wstrząsy i trudności zaspokajając podstawowe potrzeby psychiczne dziecka, jak: potrzeba pomocy, współdziałania, bezpośrednich kontaktów

Ø     Rodzina jako podstawowa komórka społeczna kształtuje postawy moralne i etyczne dziecka, a także jego stosunek do wartości uniwersalnych, dziecko uczy się dokonywania właściwych ocen i racjonalnego działania, mając obok siebie doradcę i sprzymierzeńca w rodzinie. Stąd rodzina pełni znaczącą rolę w kształtowaniu osobowości dziecka.

Przedstawione powyżej względy wskazują na podstawową rolę rodziny w społeczeństwie i procesie wychowania dzieci i młodzieży. Stąd pojawia się potrzeba otoczenia rodziny opieką. Zainteresowanie rodziną obejmuje wszystkie dziedziny jej życia, w tym także występujące w niej problemy.

              Nie ulega wątpliwości, że przeobrażenia, jakie w ostatnich latach zaszły w różnych dziedzinach życia, nie pozostały bez wpływu na rodzinę i jej funkcjonowanie. Współczesna rodzina ulega szybkim przemianom. Zachodzą nowe procesy demograficzne i zjawiska obyczajowe, zmianie uległy warunki ekonomiczne, hierarchia wartości, styl życia. Stary model rodziny wielopokoleniowej nie pasuje już do naszych czasów. Tradycyjne więzi rodzinne nieco się rozluźniły, ale nie znaczy to, że zaczęły znikać. Przeobrażenia te ściśle wiążą się z funkcjami, które rodzina spełnia wobec jednostki i społeczeństwa.

              Wiele niepokojących zjawisk występujących w rodzinie wymaga ingerencji z zewnątrz i szeroko pojętej pomocy. Obecnie nie wystarcza działalność filantropijna, ukierunkowana na wspomaganie środowisk najuboższych. Współcześnie konieczna jest wielostronna pomoc, nie tylko materialna, ale również poradnictwo rodzinne, wychowawcze, zdrowotne itd.

              Rodzina współczesna ulega wielu przemianom ekonomicznym, społecznym i demograficznym. Znamiennym zjawiskiem są zmiany w strukturze rodziny. Dawną wielopokoleniową rodzinę zastąpiła mała rodzina łącząca zwykle dwie generacje: rodziców i dzieci, przy czym obserwuje się spadek liczby dzieci. Obecnie poszczególni członkowie rodziny – dziadkowie, rodzice, usamodzielnione dzieci mieszkają w odrębnych mieszkaniach, lecz utrzymują ze sobą kontakty. Według A. Kamińskiego skutkiem zaniku wielkich rodzin jest swoista ,,pustka” małej rodziny. Wielka rodzina stanowiła naturalną szkołę życia dla dzieci, w toku rośnięcia poznawały one w sposób bezpośredni fakty urodzin i śmierci, narzeczeństwa i małżeństwa, sposoby przygotowywania posiłków, opieki nad chorymi, poznawały wiele sposobów majsterkowania itd. Uczyły się od dorosłych i jedne od drugich.

              Współczesna mała rodzina dostarcza dziecku nielicznych wzorców osobowych, są one ograniczone do wzoru ojca, matki oraz ewentualnie rodzeństwa. Zawężony zostaje więc krąg zależności i stosunków społecznych. Ograniczenia te kompensować może jedynie wartościowa organizacja wspólnego współżycia, dobre przykłady, które obserwuje dziecko.

              Charakterystyczną cechą współczesnej rodziny jest praca obojga rodziców.   W dawnej rodzinie ojciec zarabiał na utrzymanie, matka zajmowała się domem i wychowywaniem dzieci. Pojawiające się obecnie problemy rodziny wynikające z pracy pozadomowej rodziców wiążą się z nie zapewnieniem wystarczającej opieki nad dzieckiem, zaniedbywaniem obowiązków rodzicielskich, rozluźnienia więzi rodzinnych itd. Ważna w tym przypadku jest ilość czasu spędzanego wspólnie z rodziną, a zwłaszcza czas poświęcony dziecku, pomimo obowiązków zawodowych. Praca rodziców może stanowić bodziec rozwojowy, gdyż dzięki niej w świadomości dzieci kształtuje się postawa poszanowania pracy jako dziedziny aktywności i źródła wielu wartości. Ważna jest więc nie tyle aktywność zawodowa rodziców, co długość dnia pracy, czas nieobecności w domu. Właściwa organizacja życia rodzinnego, kontrola wychowawcza w czasie wolnym od nauki i poświęcenie czasu wolnego dzieciom powinny zapobiec problemom związanym z pozadomową pracą rodziców.

Obecnie na skutek zmiany kulturowej i społecznej pozycji kobiety matka podejmuje pracę poza domem. Nie ma wątpliwości, że praca zawodowa matki ma wpływ na życie i wychowanie dzieci w rodzinie. Według A. Kamińskiego ujemny wpływ pracy pozadomowej matki przejawia się w istotny sposób, gdy: jest to matka samotna lub matka małego dziecka albo matka pracująca na 2 – 3 zmiany lub matka pracująca w zakładzie wymagającym dłuższego dojazdu a także gdy zaniedbuje dom, zwłaszcza w sensie uczuciowym.

Ujemne konsekwencje powyższej sytuacji nie występują, gdy matka potrafi, mimo swojej nieobecności, zachować kontakt psychiczny z rodziną (przejawia zainteresowanie tym, co działo się podczas jej nieobecności) i gdy dzieci są już odchowane.

Konsekwencją pracy zawodowej matek jest wzrost liczby kobiet z wyższym wykształceniem oraz pełniących odpowiedzialne funkcje zawodowe. Wiąże się z tym wzrost budżetu rodziny. Aktywność zawodowa kobiet nie wynika jednak tylko z przesłanek ekonomicznych, lecz także z chęci zdobycia wyższej pozycji społecznej poprzez własną pracę zawodową. Nietrwałość współczesnej rodziny jest również przyczyną dążenia kobiet do zapewnienia sobie warunków materialnej egzystencji. Nie mniej ważne w perspektywie upływającego czasu jest wypracowanie sobie zabezpieczenia emerytalnego.

Uderzająca jest obecnie zmiana pozycji ojca w rodzinie. Rola ojca nie jest już dominująca. Nie tylko on odpowiada za podstawy materialne. Ewolucja funkcji kobiety do roli współodpowiedzialnej za całość spraw rodziny i uczestniczącej w świecie pozadomowym (kulturalnym, społecznym, ekonomicznym itd.)wprowadziła znaczące zmiany w tradycyjnym układzie społecznym w rodzinie. Wykształciła się rodzina demokratyczna. W takiej rodzinie stosunki układają się na płaszczyźnie przyjaźni, wzajemnego zrozumienia i współpracy, znika też podział na prace męskie i żeńskie.

W rodzinach obserwuje się przechodzenie kierownictwa w ręce matki, która zapewnia stabilizacje rodziny swym poczuciem odpowiedzialności, zarządza budżetem rodzinnym, kieruje gospodarstwem, pełni funkcje opiekuńcze. Mężczyzna- niegdyś głowa rodziny, staje się współuczestnikiem życia rodzinnego. Wówczas według M. Mead: „Po raz pierwszy w historii ludzkości dokonuje odkrycia, iż chciałby zostawać w domu i zajmować się dziećmi”. Taka sytuacja doprowadza do wspólnego wychowywania dzieci przez obydwoje rodziców lub przeciwnie pojawia się zagrożenie psychicznego wyłączenia się mężczyzny z życia rodziny.

Psychiczna nieobecność ojca (niekompetencja, brak zainteresowania rodziną itp.) zawsze wpływa niekorzystnie na stan rodziny. Wartościowy wzór osobowy mężczyzny jest szczególnie potrzebny chłopcom i ma istotny wpływ na ich rozwój społeczno- moralny. Badania przeprowadzone nad nieletnimi przestępcami wykazały związek między wykolejeniami chłopców a brakiem ojca w rodzinnie (psychicznym lub fizycznym). Świadomość, iż mężczyzna bywa słabym ogniwem wielu rodzin i wychowania w rodzinie powinna stanowić ważny czynnik decydujący o kontrakcji społeczno- wychowawczej.

Kolejnym niepokojącym problemem współczesnej rodziny jest nietrwałość rodziny i w rezultacie jej rozkład. Przez pojęcie rozkładu rodziny rozumie się taką sytuację, w której małżonkowie żyją razem, ale są skłóceni, czasem utrzymują nieformalne związki pozamałżeńskie. Sytuacja taka wiąże się z konfliktami, których dziecko jest uczestnikiem, zwłaszcza przy niskiej kulturze moralnej rodziców. Wpływa to na zaburzenia w rozwoju dziecka, powstawanie urazów i silnych kompleksów utrudniających życie dziecku. Podobne konsekwencje pociąga za sobą rozbicie rodziny. Oznacza to sytuację, w której małżonkowie są formalnie lub faktycznie separowani, dziecko znajduje się w kręgu często sprzecznych oddziaływań rodziców. Rozbicie rodziny nie zawsze łączy się z rozwodem. Głównym przejawem tego rozbicia jest dezorganizacja wspólnoty rodzinnej w wyniku znacznej patologii w relacjach międzyludzkich (konflikty, walka utajona lub otwarta). Rozkład rodziny oznacza zerwanie lub zaburzenie więzi pomiędzy członkami rodziny, przede wszystkim małżonkami.

W ostateczności podejmowany zostaje akt prawny zwany rozwodem.

M. Bolechowska wyróżniła następujące czynniki występowania rozwodów: alkoholizm, zdrady małżeńskie, różnice charakterów, unikanie stałej pracy, porzucenie rodziny, odbywanie kary więzienia, deprawacja seksualna dzieci. Rozbicie rodziny, rozwód rodziców zawsze prowadzą do poważnych zaburzeń w funkcjonowaniu rodziny jako środowiska wychowawczego. Dzieci z rodzin rozbitych wykazują zakłócenia w prawidłowym przystosowaniu społecznym. Mogą być agresywne, impulsywne, niezrównoważone emocjonalnie lub bojaźliwe i nieśmiałe. Można więc powiedzieć, że wykazują trudności w procesie adaptacji społecznej.

              Trzeba jednak również przychylić się do poglądu, że mimo tak ewidentnie niekorzystnych skutków rozpadu rodziny dla rozwoju i wychowania dziecka, w wielu wypadkach rozwód jest zasadny. Stwarza szansę na nowe życie bez agresji, nienawiści, bolesnych konfliktów. Sytuacja taka, choć nie jest optymalna dla dziecka, jest znacznie korzystniejsza niż przebywanie w rodzinie przepełnionej wzajemną ignorancją i brutalnością.

Kolejnym poważnym i złożonym problemem, jaki wpływa na jakość rodziny jest bezrobocie. Na początku lat osiemdziesiątych doszło do przełomu społecznego, który wyraźnie wpłynął na życie polskiej rodziny, zachowania jej członków i proces wychowania rodzinnego. Zamykanie nierentownych zakładów pracy i inne przemiany społeczno-ekonomiczne spowodowały gwałtowny wzrost bezrobocia z wszelkimi negatywnymi konsekwencjami tego zjawiska.

Świadomość bezrobocia jest dla jednostki stresującym doświadczeniem, źródłem wewnętrznych napięć, utrudnia planowanie własnego życia w dłuższej perspektywie. Dotyka nie tylko osoby pozostające bez pracy, lecz również ich rodziny, często duże środowiska, zarówno miejskie, jak i wiejskie. Bezrobocie wpływa na powstawanie w rodzinie atmosfery napięcia i zagrożenia. Dochodzi do znacznego zubożenia, pojawiają się sytuacje konfliktowe, niepewność jutra, zwiększa się skłonność do nadużyć, kradzieży, przemocy, gwałtu, alkoholizmu, narkomanii, rozwodów a nawet zachowań samobójczych oraz mordów. Wydłużanie się zjawiska bezrobocia i niewłaściwych zachowań powoduje całkowitą degradację społeczną, w tym także degradację rodziny.

Pedagogika społeczna, edukacja i wychowanie mogą pomóc w takiej sytuacji zakładając wspieranie człowieka poprzez rozwijanie jego podmiotowości w tym kierunku, by potrafił w coraz większym stopniu przezwyciężać trudności. Pomoc ta jest szczególnie potrzebna młodzieży wchodzącej w dorosłe życie społeczne. Oczekują na nią także wszyscy bezrobotni, pozbawieni środków do życia i utrzymania rodziny. Według B. Suchodolskiego ,, Życie bez pracy jest przecież życiem w stanie ciężkiego kalectwa.”

Uzależnienie od alkoholu, narkotyków, nikotyny, leków to szczególnie mroczna strona egzystencji człowieka. Uzależnienie, rozumiane jako szkodliwy nawyk, zakorzenione przyzwyczajenie do picia alkoholu, ale również do zażywania narkotyków, palenia papierosów, nadużywania leków, przybierające postać chorobliwą, przejawiającą się w psychicznej i fizycznej zależności organizmu od tych środków toksycznych wkroczyło do współczesnej rodziny. Objęło nie tylko ojców i matki, ale nawet ich dzieci. Przyczyny uzależnień dorosłych są bardzo złożone, należy wyróżnić czynniki biologiczne, psychologiczne, społeczno-ekonomiczne. Alkoholizm często powodowany jest zaburzeniami sfery psychospołecznej osobowości (drażliwość, impulsywność, bierność, uległość itp.), trudną sytuacją rodzinną, sytuacją zawodową (m. in. bezrobociem), usytuowaniem środowiskowym (presja społeczna, tradycje związana z piciem alkoholu itp.)Przyczyny narkomanii są podobne: zaburzenia osobowości – nadwrażliwość, trudne sytuacje życiowe, wpływ grup koleżeńskich, koleżeńskich a także ciekawość. Uzależnienia od nikotyny, według A. Jakubiki kształtują się inaczej u kobiet niż u mężczyzn. Nikotynizm u mężczyzn jest najczęściej powodowany przez wysokie wymagania w pracy, trudności w podejmowaniu decyzji, depresje, nadużywanie alkoholu lub środków odurzających. Podstawowa determinantą nikotynizmu kobiet jest młody wiek, brak wykształcenia, zła sytuacja finansowa, niezadowolenie z pełnionej roli kobiety, konflikty małżeńskie, depresja.

Skutki uzależnienia rodziców są rozległe i niebezpieczne, szczególnie alkoholizm i narkomania prowadzą do zaburzeń funkcjonowania rodziny a nawet jej rozpadu. Powodują samozniszczenie fizyczne i psychiczne, zubożenie a także nie pozostają bez wpływu na dzieci. Rozwój psychosomatyczny dzieci zostaje wypaczony lub nawet zahamowany, pojawia się zjawisko sieroctwa społecznego lub też naturalnego, szczególnie niebezpieczne jest też wczesne uzależnianie się dzieci od nikotyny, alkoholu i narkotyków. Współcześnie obserwuje się rozszerzenie plagi toksykomanii wśród dzieci i młodzieży. Badania potwierdzają występowanie związku pomiędzy postrzeganiem przez dzieci picia alkoholu w domu przez rodziców, rodziców piciem dzieci. Im częściej w domu pije się alkohol, tym więcej i częściej piją dzieci.

Alkoholizm, narkomania i nikotynizm są wielkimi zagrożeniami dla życia, rozwoju i wychowania młodego pokolenia. Powodują skrajne wyniszczenie organizmu, osłabiają odporność, narkomania niesie ze sobą zagrożenie zakażeniem wirusem HIV i nieodwracalne zmiany charakterologiczne. Dzieci pijące alkohol  nie odnoszą sukcesów szkolnych, lekceważą swoje obowiązki, ich aspiracje edukacyjne są niskie, są agresywne, często popadają w konflikty z otoczeniem i dokonują czynów przestępczych.

Istotny wpływ na funkcjonowanie rodziny mają warunki bytowe. Rodzina musi posiadać podstawowe zasoby materialne umożliwiające zaspokojenie potrzeb biologicznych, rozwojowych i wychowawczych. Utrzymanie dziecka (żywienie, odzież, edukacja itd.) oraz zapewnienie mu odpowiednich warunków mieszkaniowych, miejsca do nauki, wypoczynku ułatwiają rodzinie wypełnianie jej zadań wychowawczych. Często jednak okazuje się, że rodzina o dużych zasobach finansowych wykazuje oznaki złego funkcjonowania i odwrotnie rodzina o skromnych zasobach funkcjonuje bardzo dobrze. Niedostateczne warunki materialne, wymagające wielu ograniczeń stanowią źródło pozytywnych bodźców rozwojowych, łączą rodzinę oraz rozwijają pozytywne dyspozycje u dzieci i młodzieży.

Warunki mieszkaniowe rodziny to według A. Kamińskiego ważny wskaźnik sytuacji rodzinnej, współcześnie często stanowiący problem natury społecznej. Gęstość zaludnienia mierzona jest liczbą osób przypadających na jedną izbę mieszkalną. Dwie osoby na izbę stanowią próg bezpieczeństwa dla pomyślności rodziny. Jeżeli ten próg zostanie przekroczony, rodzina przejawia różnego rodzaju zaburzenia w zachowaniu zarówno dzieci, jak i dorosłych (nerwowość, agresja, ucieczki z domów, kradzieże itd.). Fundamentem w rozwiązywaniu problemów mieszkaniowych jest odpowiednia polityka państwa zapewniająca należyte minimum powierzchni umożliwiające wykorzystanie urządzeń kultury i cywilizacji. Każdy członek rodziny powinien mieć w domu własny kąt, spokojny i urządzony według własnych upodobań. Zadaniem pedagogiki społecznej jest tu zaopatrzenie osiedli kulturalnymi wzorami urządzeń i zachowań.

Znaczenie rodziny w życiu jednostki i społeczeństwa jest ogromne. Rodzina jest grupą społeczną, która stwarza najkorzystniejsze podstawy do wychowania i rozwoju młodego pokolenia. Współczesna rodzina uległa wielu przeobrażeniom,  wiążą się z tym różne zagrożenia i niebezpieczeństwa. Pedagogika społeczna skupiając się na problematyce środowiskowych uwarunkowań procesów wychowawczych i socjalizacyjnych, w tym także w rodzinie oraz na analizie warunków umożliwiających zaspokajanie potrzeb rozwojowych człowieka, dąży do doskonalenia i przekształcania środowiska życia jednostki w taki sposób, aby odpowiadać na zmiany społeczne, które są cechą współczesnej rzeczywistości. Pedagogika społeczna radzi wykorzystanie w tym procesie sił tkwiących wewnątrz środowiska, w tym też środowiska rodzinnego. Nie można bowiem dokonywać żadnych zmian bez autentycznego, emocjonalnego zaangażowania samych zainteresowanych a więc poszczególnych członków rodzin. Stąd rodzina sama może kreować pożądane zmiany społeczne. Pedagogika społeczna pomaga w kompensacji wychowawczej i opiekuńczej, wskazuje kierunki wsparcia w instytucjach, grupach społecznych, służbach społecznych (opiece społecznej) itp. Stąd pedagog społeczny dzięki swej wiedzy, umiejętnościom, postawie zapewnić ma jak najwięcej szans w mobilizowaniu jednostek i grup społecznych do możliwie samodzielnego przezwyciężania swych trudności i aktywnego współorganizowania środowiskowych warunków życia zapewniających pomyślny rozwój spraw.

 

 

Bibliografia

1.     Kamiński A.   Funkcje pedagogiki społecznej, PWN, Warszawa 1982

2.     Okoń W.        Nowy słownik pedagogiczny, Wydawnictwo Akademickie Żak, Warszawa 1998

3.     Pomykało W.(red.) Encyklopedia pedagogiczna, Fundacja Innowacja, Warszawa 1997

4.     Sieradzki A.  Stworzeni do miłości. Jana Pawła II rozmowy z młodymi, Warszawa - Łomianki 1991

5.     Suchodolski B.(red.)  Pedagogika, PWN, Warszawa 1985

6.     Wroczyński R.   Pedagogika społeczna, PWN, Warszawa 1985

7.     Żebrowski J.(red.)  Rodzina polska na przełomie wieków- przeobrażenia, zagrożenia, patologie, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego,

Gdańsk 2006

 

             

 

             

1

 

... [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

xiaodongxi.keep.pl