[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 

Opublikowany w tomiku „Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach” w 1898 roku cykl czterech ponumerowanych sonetów pod tym samym tytułem jest zbiorem wszystkich cech modernistycznej poetyki oraz wykładnią najważniejszych problemów, nurtujących Jana Kasprowicza i współczesnych mu poetów.
              W wierszu pt.: „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach” Jana Kasprowicza dwa naczelne symbole to : krzak dzikiej róży i limba. Róża ma kolor soczystej, krwawej czerwieni, jej żywe kolory wyraźnie kontrastują z próchniejącą limbą. Jest uosobiona z kimś pogrążonym w niepokoju, bezradnym, w którym każda zmiana wywołuje przerażenie. Róża więc musi być potraktowana jako symbol życia, jej sąsiadka zaś jako znak nieuchronnej śmierci, zniszczenia. Jej pieśń niczym groźna przestroga, przypomina róży o przemijaniu, wskazuje na bliskość i nieuchronność śmierci.
              Kasprowicz w impresjonistycznych opisach górskiego widoku wprowadza nas w tatrzański krajobraz. Blask słońca, unosząca się w powietrzu mgła, pachnące zioła, szum wodospadu, miękkość rosy opadającej na płatki kwiatów, tajemnicze dźwięki – wszystko to oddziałuje na nasze zmysły, pobudza wyobraźnię. Poeta do odmalowania nastroju chwili używa całej palety barw np. „pawiookie stawy”, „krwawy pąs”, stosuje synestezje, onomatopeje. Stara się uwiecznić odchodzącą w niepamięć chwilę, oddać najpełniej jej specyfikę i atmosferę.

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

xiaodongxi.keep.pl