Łapińska Anna, stUdia, samobójstwa, artykuły, ebook, pdf

Łapińska Anna, Gdy życie traci sens…, Edukacja i Dialog nr 8/1999r.

Człowiek od wieków stanowi obiekt zainteresowania wielu dyscyplin naukowych. Dzięki wzbogacaniu wiedzy o jednostce ludzkiej możemy powiedzieć, że sami sobie stajemy się bliżsi, mniej obcy i zagadkowi.

Anna Łapińska
Gdy życie traci sens...

Kruszenie grubych lodów niewiedzy i dogłębne poznanie człowieka nie jest jednak oczywiście w pełni możliwe za sprawą ciągłego rozwoju i wzajemnych powiązań ze środowiskiem. Człowiek zawsze dysponuje swoim progiem indywidualności i właśnie to indywidualne podejście do życia, własny rozum i wola sprawiają, iż każdy jest panem swojego losu. Może więc godzić się lub nie na prawa rządzące w świecie, aktywnie uczestniczyć w utrzymywaniu jego trwałości bądź też pod wpływem przykrych doznań schować się w skorupę własnego ja, znienawidzić siebie i szukać pomocy w samozagładzie.

Akt odebrania sobie życia nierozerwalnie łączy się z zaburzeniami natury psychicznej a konkretnie stanem depresji. Myśli o samobójstwie pojawiają się już w depresji o średnim poziomie, nie oznacza to jednak, iż człowiek, który ma takie myśli, rzeczywiście planuje samobójstwo. Zjawisko to dotyczy również osoby w stanie głębokiej depresji, gdy poczucie bezradności osiąga niemal szczytu, a myśl o ucieczce, przerwaniu cierpienia i pragnieniu śmierci pojawia się niemal w każdej minucie życia.

Szacuje się, iż około 10% pacjentów, którzy byli leczeni w szpitalach psychiatrycznych z powodu ostrej depresji, zabija się. Zawsze istnieje więc ryzyko rzeczywistego targnięcia się na swoje życie. Nawet w najbardziej ponurym stanie osoba cierpiąca może mieć bowiem wystarczająco dużo energii, aby się zdobyć na samobójstwo. Cechą wspólną prawie wszystkich czynów samobójczych jest występowanie tzw. syndromu presuicydalnego, na który składają się: zawężenia, agresja hamowana oraz fantazje samobójcze. Zawężenie sytuacyjne stanowi utratę równowagi między warunkami życia a poczuciem własnych możliwości. Człowiek czuje się wówczas bezsilny, zdany na łaskę losu, ponieważ sam nie jest w stanie nic zmienić. Jakże bliska wydaje się nam wówczas sytuacja człowieka zagrożonego samobójstwem, gdy odkrywamy, że łączą nas z nim, ludzi bez takich skłonności, podobnie spiętrzone przeszkody, podobnie sparaliżowana możliwość działania i niemoc?

Należy w tym miejscu podkreślić, że samo zagrożenie z zewnątrz (ciosy zadawane przez los) nie może doprowadzić do samobójstwa. Zależy ono bowiem od samej jednostki i jej odpowiedzi na zaburzenia. Podobnie rzecz się ma z myślami o samobójstwie; samo ich wystąpienie nie sprawi, iż ktoś targnie się na swoje życie. Przyczyny należy upatrywać w tym, że akt samobójczy wymaga ogromnej dynamiki, która kształtuje się w wyniku pesymistycznego patrzenia na świat. Śmierć samobójcza następuje dopiero w momencie, gdy załamuje się charakter i osobowość jednostki. Nie dostrzegając w swoim życiu niczego pozytywnego, jednostka pada ofiarą swego zniekształconego obrazu potwierdzającego jej pesymizm. Rozwój osobowości jednostki staje się wówczas jednokierunkowy, a presja emocji sprawia, iż sprawy wyglądają tak, jak się je chce, a raczej musi widzieć. Wtedy to człowiek na własne życzenie izoluje się od świata. Sprawia, że się o nim zapomina i nikt nie odczuwa jego nieobecności. Ten smutny fakt szczególnie często obserwujemy u ludzi starych, samotnych, których dzieci usamodzielniły się i zapomniały o opiece nad rodzicami.

Jednostka zawęża wówczas pole swoich kontaktów do jednego kolegi lub koleżanki, których obarcza swoimi problemami i od których staje się zależna. Myślę, że takie nadmierne przywiązanie jest dość uciążliwe dla bliskiej osoby. Przyszły samobójca oczekuje bowiem od niej ustawicznej pomocy psychicznej. Egoizm ogranicza jego pole dostrzegania problemów innych ludzi, a przecież taka postawa może tylko rodzić negatywne odczucia w zdrowej jednostce.

Zawężenie świata wartości. Jest to moim zdaniem najbardziej dotkliwy i istotny element syndromu presuicydalnego. Głównym problemem jest tu zmniejszenie poczucia własnej wartości, wiążące się z niewiarą we własne siły, a w sytuacjach krytycznych - w sens istnienia. Ból kompromitacji hamuje odwagę i chęć walki o swoje, a pesymizm utwierdza w przekonaniu, że jest się nikim. Z reguły fakt niedowartościowania swojej osoby łączy się z zaburzonymi stosunkami rodzic-dziecko, kiedy to ani ojciec ani matka nie kochają go wciąż je o coś obwiniając i oskarżając. W późniejszym życiu, jak myślę, na zaniżone mniemanie o sobie mają wpływ różne sytuacje, w których jednostka wbrew oczekiwaniom innych osób nie sprawdza się, np. nie potrafi ugotować obiadu, napisać ładnego wypracowania, zdać prostego egzaminu, podczas gdy wszystkim wkoło przychodzi to z łatwością.

Brak stosunku do wartości. Skupiając się na jednym rodzaju działań, człowiek nie inwestuje sił w nowe zamierzenia, przez co oczywiście nie jest w stanie podnieść swojego zaniżonego ja. I tak ogranicza się nie mogąc stawić czoła nowym wyzwaniom, które jednocześnie byłyby antidotum na strach przed konfrontacją. Początkowo takie lekkie podejście, czyli schodzenie trudnościom z drogi, przynosi potencjalnemu samobójcy ulgę. Z czasem jednak zaczyna on odczuwać brak dawnych obszarów aktywności, ale niestety wtedy jest już za późno, gdyż poczucie marnej własnej wartości góruje nad chęcią powrotu do obszarów działań z których zrezygnował. Zawężenie świata wartości może wynikać także z zaspokojenia wszystkich potrzeb i marzeń jednostki, a więc po prostu z nudy. Pojawiają się wtedy pytania: Czy warto żyć, skoro świat pełen nietrwałych wartości materialnych nie jest w stanie zaoferować człowiekowi nic cenniejszego niż to, co może mieć fizycznie? Czy samobójstwo nie byłoby dobrym sposobem wyrwania się z szarej, nudnej rzeczywistości w nową sferę napięcia czy przygody? Myślę, że nawet w sytuacji, gdy jednostka pozwoli sobie na obrazę powszechnie szanowanych wartości, i tak wpędzi się w mechanizm kierujący ją ku samobójstwu. Owszem, przerwie monotonię życia, ale przez swoje nietypowe zachowanie zostanie wyrzucona poza nawias społeczny, czego konsekwencją będzie izolacja, poczucie beznadziejności i ostateczna chęć samozagłady.

Agresja hamowana i autoagresja. Przyczyny tego zjawiska trafnie ujmuje w słowach Jameson, twierdząc, iż nie odbiera sobie życia nikt, kto przedtem nie chciał zabić lub nie pragnął, by umarł ktoś inny. Z powyższego wynika, iż w gruncie rzeczy celem zachowań agresywnych są inni ludzie, którzy na skutek introjekcji znajdują się w osobie samobójcy. Mimo wielkich chęci wyrządzenia krzywdy drugiej osobie hamuje ona jednak agresję w stosunku do niej i realizuje samozagładę.

Zemsta samobójcy. Ilustracją tego zjawiska może być przypadek dziewczynki, która na polecenie rodziców miała zastrzelić swojego kochanego psa, a w rzeczywistości zabiła samą siebie. Zemsta samobójcy polega w moim odczuciu na zwróceniu uwagi osób na swoje zachowanie, na analizie działań, a też po prostu na wzbudzeniu w nich poczucia winy i żalu za to, że ktoś odebrał sobie życie. Bywa jednak, iż zemsta samobójcy ma charakter rzeczywisty, a jej celem jest zadanie cierpienia fizycznego lub psychicznego osobom, które się zna i nie lubi, lub osobom całkiem przypadkowym. Przykładem tego zjawiska może być człowiek, który strzela do ludzi, a potem sam się zabija.

Psychikę osoby zagrożonej samobójstwem można obrazowo porównać do przelewającego się zbiornika. Pierwszy powód owego przelania to nadmierny dopływ agresji, drugi natomiast to jej utrudniony odpływ. Brak swobodnego ujścia agresji powoduje właśnie jej nadmierną kumulację, co rodzi bezsilną wściekłość i pęd ku samobójstwu. Analizując postawy ludzkie, zauważamy, iż istnieją jednak takie sytuacje, w których agresja może być bezkarnie wyładowana. Jest to np. okres wojny, kiedy obserwuje się malejącą liczbę samobójstw młodych mężczyzn. Niezbyt szokującym wydaje się wobec tego fakt spadku liczby samobójstw w związkach małżeńskich, co tłumaczy się oczywiście możliwością wzajemnego wyładowania agresji przez oboje partnerów.

Rodzi się pytanie: Jakich ludzi dotyka samobójstwo? Liczba aktów samobójczych wzrasta wśród osób samotnych, rozwiedzionych, owdowiałych. Grupę podwyższonego ryzyka stanowią też ludzie starzy, cierpiący na nieuleczalne choroby, alkoholicy, narkomani, uchodźcy, kryminaliści, ludzie prześladowani z powodów rasowych, religijnych, politycznych, mieszkańcy wsi przenoszący się do miasta, ludzie żyjący w trudnych warunkach socjalnych, osoby po wypadkach samochodowych, osoby po próbach zamachu samobójczego.

Większość samobójstw jest poprzedzona dłuższym lub krótszym okresem wyczekiwania. Nie bez znaczenia jest tu ogromny wpływ religii na psychikę człowieka. Świat, którego doświadczyliśmy przed narodzinami, jest w odczuciu przyszłego samobójcy bezgranicznie dobry, pełen miłości, spokoju i szczęśliwości, dlatego po obciążeniach, np. z wczesnego dzieciństwa, wcześniejszych urazach dąży on do powrotu do tej krainy dobroci. Podobnie przeżycie śmierci klinicznej może prowadzić do rozluźnienia więzi ze światem i osłabienia zaangażowania w ziemskie sprawy. Osoba zagrożona samobójstwem nie wierzy, że życie może przynieść spełnienie jej pragnień i tęskni do spokoju, który ma nadejść wraz ze śmiercią. Zauważmy, że przyszły samobójca to osoba o słabej psychice, tzn. podatna na manipulację. Przypadki wykorzystania takich ludzi obserwujemy m.in. w sektach, gdzie dla idei dochodzi do zbiorowej samozagłady. Również wiara w reinkarnację, myśl, że obecna egzystencja to tylko jedno z wcieleń, obniża wartość życia i pobudza chęci samobójcze. Niebezpieczeństwem jest zatem zbyt wielki kontrast obu światów: wyobrażonego i realnego, a także wyzwolenie wewnętrznej dynamiki wzmacniającej dodatkowo tendencje samobójcze. Z czasem bowiem człowiek pada ofiarą własnych myśli, a wyobrażenie o skończeniu ze sobą zaczyna go prześladować.

Osoba zagrożona samobójstwem rozpatruje więc setki możliwości zadania sobie śmierci. Niepokojący jednak jest stan, gdy po okresie wyobrażeń jednostka skrystalizuje już wizję jednego rodzaju samobójstwa. Wtedy to bowiem pojawia się presja emocji i przymusu działania skierowana na określoną metodę samozagłady. Jest ciekawe, iż z reguły ten, kogo męczą myśli o samobójstwie, odczuwa potrzebę zasygnalizowania swoich zamiarów. Zdradza się w sposób werbalny, po prostu mówiąc o nich, lub w czynach, np. przez gromadzenie środków służących samobójstwu (leki, alkohol), dokładne porządkowanie swoich rzeczy, pisanie listów… Ma się wrażenie, iż ludzie ci chcą odejść z tego świata w czystości. Wyczuwalna jest również ich wewnętrzna walka między wolą życia a śmierci. Droga do samobójstwa jest więc długa za sprawą owego pojedynku: samounicestwienia i pragnienia pozostania przy życiu. Osoba ze skłonnościami samobójczymi przez cały ten czas dojrzewa do samobójstwa. Przechodzi etapy od fantazjowania na temat bycia martwym przez wyobrażenie sobie aktu samobójczego aż do myśli o jednym jego sposobie, opracowanym z detalami. Ma tutaj zastosowanie powiedzenie Menningera, iż samobójcą jest się na długo przed popełnieniem samobójstwa.

Często opowiadanie innym o skłonnościach samobójczych ma na celu tylko zwrócenie uwagi otoczenia na fakt, że potrzebuje się pomocy, chęć zyskania zainteresowania lub odwet przez zranienie kogoś, kto wyrządził krzywdę osobie zagrożonej. Dane wskazują, że 85% wszystkich samobójców mówiło już wcześniej o swoich zamiarach, a 60% przyznało, że miało zamiar się zabić. Nie ulega wątpliwości, że samobójstwo jest sto razy bardziej prawdopodobne wśród tych, którzy już kiedyś próbowali je popełnić, niż u reszty populacji. Osoby takie powinny być otoczone wówczas stałą opieką ludzi, którzy pozwoliliby im zapomnieć o przeżytym koszmarze oraz wskazały nowe perspektywy życia. Bywa jednak, że uciążliwi sąsiedzi przyczyniają się do ponownej próby samobójczej.

Środowisko lokalne może mieć zatem zgubny wpływ na jednostkę, rodzić problemy egzystencjalne, których rozwiązanie tkwi tylko w akcie samozagłady. Czy wobec tego faktu nie powinniśmy ograniczyć zbędnego wścibstwa i strzępienia języków? Samobójstwo jest zjawiskiem dość często spotykanym w obecnych czasach. Mimo tego faktu zauważamy jednak jego ogólne przemilczanie i nienagłaśnianie, oczywiście dopóki taka osoba nie wyrządzi krzywdy innym ludziom. Ale czy rzeczywiście chęć targnięcia się na własne życie jest aż tak bardzo daleka od realizacji nawet u jednostki normalnej?

Wydaje mi się, że każdy zdrowy człowiek w sytuacjach trudnych, przy dużym nasileniu problemów, pragnąc uciec od nich, snuje myśli o samobójstwie. Depresja może sprawić, że człowiekowi ucieka grunt spod nóg, nie widzi on już swojej przyszłości i pragnie śmierci. Brak realizmu w postrzeganiu rzeczywistości jest główną przyczyną izolacji i chęci samobójczych. Każdego roku ludzie umyślnie pozbawiają się życia na skutek nieradzenia sobie z zastaną sytuacją. Powolna aklimatyzacja, jak w przypadku młodych mężczyzn idących do wojska (zjawisko fali, dostęp do broni), podatność na wpływy (sekty), duża nerwowość lub szok będący wynikiem jakiegoś tragicznego zdarzenia popychają ludzi w ręce śmierci. Generalnie człowiek nie umie sam sobie pomóc, wpada w wir nerwicy depresyjnej i ginie. Sam akt istnienia łączy się z wieloma problemami i naprawdę trzeba mieć silną psychikę, aby nie popaść w ruinę egzystencjalną. Tym różnimy się od zwierząt, iż mamy umysł i wolną wolę, dzięki którym sami możemy decydować o własnym losie.

Myślę, że głównym motorem utrzymania egzystencji jest umiejętność kochania siebie, akceptacja swojej osoby taką, jaką jest. To także umiejętność przyjmowania i odwzajemniania uczuć i starań innych osób. Jeśli jest się obojętnym wobec siebie i otoczenia, życie nie może być radosne i szczęśliwe. Czy takie właśnie życie bez chęci do życia ma sens? Osobiście skłaniam się ku pozytywnej odpowiedzi na to pytanie, ponieważ decydując się na śmierć, zamykamy sobie potencjalne możliwości wyjścia z depresji. Zdarzają się bowiem sytuacje, które mogą diametralnie nas odmienić, a wtedy kto nam da jeszcze jedną szansę życia, z którego zrezygnowaliśmy?

Anna Łapińska
UMK, Toruń

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy